Powstały w roku 1993 w szwedzkim miasteczku Fagersta zespół The Hives już od lat stanowi rock’n’rollową moc, z który trzeba się liczyć. Ich debiutancki krążek „Barely Legal” z 1997 roku przejechał przez punkowy krajobraz jak rozpędzona lokomotywa, a jego ultraszybka muzyka, która wszędzie wywoływała okrzyki radości i wznosiła ręce z butelkami i puszkami w geście uznania, totalnie zszokowała mainstream, który zadawał sobie pytanie „Zaraz… jak to… o co chodzi?” Wydając swój drugi, bardziej dopracowany studyjnie album „Veni Vidi Vicious” oraz mającą odnieść ogromny sukces w Wielkiej Brytanii składankę „Your New Favourite Band” z piosenkami z EP-ek „Barely Legal”, „VVV” i „a.k.a I-D-I-O-T”, The Hives wpisali się na stałe w sukces garage rocka tamtych czasów obok grup takich jak choćby White Stripes.

„Your Favourite New Band” osiągnęła status nie tylko srebrny, nie tylko złoty, nie platynowy czy nawet podwójnie platynowy, lecz diamentowy, a to za sprawą hitów takich jak „Hate To Say I Told You So”, „Main Offender”, „Supply and Demand” czy „Die, Alright!”. Podczas gdy utwory te rozsadzały umysły słuchających, chłopcy z zespołu mieli okazję po raz pierwszy zasmakować w obecności w radio i w telewizji. Świat stanął przed nimi otworem i przywitał ich z otwartymi ramionami, zasypując ich ujmującymi listami od fanów i rozkładając przed nimi czerwone dywany. Na ich cześć pisano hymny i płodzono dzieci! Czarno-biały muzyczny fenomen, jakim wtedy stali się The Hives, koncertował nieprzerwanie przez trzy lata i nikt nie próbował go zatrzymać, aż wreszcie chłopcy sami postanowili powrócić do nagrywania, by na nowo stworzyć nie tylko rock’n’roll, ale i siebie samych.

Trzeci – i jak wtedy postanowili nastoletni, czarno-biali nastolatkowie, kierując się swoją prostą, czarno-białą logiką – ostatni album – bo według ich ówczesnej wiedzy nikomu nigdy nie udało się nagrać więcej niż trzech dobrych albumów jeden po drugim – został zatytułowany „Tyrannosaurus Hives”. Zdecydowany sukces krążka pomógł przyklepać ziemię wokół flagi, którą The Hives wetknęli w tę nędzną planetę swoimi wcześniejszymi dokonaniami. Kolejne hity takie jak niedające się zatrzymać „Walk Idiot Walk”, „Two-Timing Touch & Broken Bones” oraz „A Little More For Little You” powtarzały cykl: wydaj nowy utwór Hives; podbij świat, koncertując; powtórz. A, jak Bóg im świadkiem, grasowali niczym Wikingowie, tyle że w znacznie bardziej eleganckich strojach!

Wydany w roku 2007 fantastyczny „The Black and White Album” to te, na którym po raz pierwszy chłopcy poeksperymentowali ze swoim charakterystycznym brzmieniem, zapraszając do współpracy czynnik zewnętrzny w osobie producentów muzycznych Pharrella Williamsa, Jacknife’a Lee i Dennisa Herringa. I tak powstało coś, czemu dorównać nie mógł dosłownie nikt. Drugi Wielki Wybuch naprawdę miał miejsce, a dokładniej w momencie publikacji pierwszego hitowego singla „Tick Tick Boom!”. I znów powrócił cykl sukcesu, a po 400 koncertach i 25 nocach spędzonych w różnych szpitalach, The Hives kolejny raz poczuli, że życie w trasie to nie wszystko. Mimo że udało im się powiększyć swój wszechświat wizytami we wcześniej niezbadane kraje Ameryki Południowej takie jak Argentyna i Brazylia, postanowili, że nadszedł czas powiedzieć „stop” i powrócić do studia. Przyszedł czas na wielkiego Kahunę, na Kolosa z Rodos, na największy cud, jakiego jeszcze nie widział świat! Przyszedł czas na pokazanie ludzkości kodeksu praw The Hives. Przyszedł czas na „Lex Hives”.

Być może we współpracy z grubymi rybami wśród producentów muzycznych zasmakowali już podczas tworzenia „The B&W Album”. Tym razem postanowili bowiem wytropić i złowić te największe nazwiska w muzyce popularnej. Jaki nazwiska? Howlin' Pelle Almqvist, Nicholaus Arson, Chris Dangerous, Dr. Matt Destruction i Vigilante Carlstroem. Pięciu członków The Hives wiedziało, że chcąc namieszać, potrzebują najlepszych mieszających (znów prosta, czarno-biała logika). Kolejne dwa lata to czas spędzony w zamknięciu w przeróżnych laboratoriach rock’n’rolla, w tym tak znanych jak sztokholmskie Atlantis, RMV i Decibel czy legendarna berlińska Hansa i skrupulatna praca nad tym, co miało zostać podarowane światu jako „Lex Hives”.

Piąty album został wydany przez własne studio zespołu Disque Hives w Szwecji, Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Standardowa wersja zawiera 12 samodzielnie wyprodukowanych utworów, natomiast wersja deluxe także bonusowe piosenki, których producentem jest frontman Queens of the Stone Age Josh Homme.

I pomyśleć, że już wkrótce zatrzęsą Dużą Sceną Przystanku Woodstock!

ENEJ to polski zespół rockowo-folkowy założony w 2002 roku w Olsztynie przez braci Piotra i Pawła Sołoducha oraz ich przyjaciela Łukasza Kojrysa (obecnego managera zespołu). Nazwa zespołu pochodzi od imienia głównego bohatera "Eneidy" Iwana Kotlarewskiego, która jest jednym z najważniejszych dzieł literatury ukraińskiej, a Enej - główny bohater - to wesoły Kozak podróżujący po świecie. Zainteresowania muzyką folkową, szczególnie ukraińską, miały źródło w pochodzeniu członków zespołu - rodzina braci Sołoducha ma korzenie ukraińskie, natomiast Mirosław Ortyński urodził się we Lwowie. Pozostali członkowie zespołu to Polacy, co czyni grupę różnorodną kulturowo. Jednak to właśnie ukraińskość i muzyka tradycyjna grana na ludowych instrumentach zdominowała pierwszy okres historii zespołu. W międzyczasie dochodziło do wielu zmian personalnych, pojawiali się nowi muzycy, przybywało instrumentów, zmieniał się charakter wykonywanej muzyki, zespołowi coraz bliżej było do obrazu znanego szerokiej publiczności.

Przełomowym okazał się rok 2005, kiedy w zespole pojawiła się nowa twarz - Mirosław „Mynio” Ortyński, który wraz z Piotrem „Lolkiem” Sołoduchą stworzył niepowtarzalny duet zarówno sceniczny, jak i twórczy. Mniej więcej od tego okresu kształtował się i precyzował styl muzyczny zespołu - niezwykle energetyczna muzyka na pograniczu folku i ska, wzmocniona rockowym brzmieniem oraz niezmiennie ukraińską nutą.

Korzystając z rosnącej popularności, ENEJ w 2008 roku wydał debiutancką płytę „Ulice”, która cieszyła się popularnością jedynie wśród lokalnej Olsztyńskiej społeczności, bowiem okres wielkich sukcesów na szeroką skalę miał dopiero nadejść.

W roku 2010 ENEJ z powodzeniem wystąpił na eliminacjach do XVI Przystanku Woodstock, pokonując 700 zespołów i zapewniając sobie występ na dużej scenie jednego z najpiękniejszych festiwali na świecie. W tym samym roku wydana została płyta „Folkorabel”, która już niedługo po tym doczekała się statusu złotej.
Właśnie 2011 rok okazał się szczęśliwy dla zespołu, gdyż wtedy to wystartował w programie Must Be The Music - Tylko Muzyka w telewizji Polsat, gdzie został wyłoniony spośród 10.000 uczestników, by 7 maja okazać się jego zwycięzcą. Wydarzenie to okazało się momentem przełomowym w historii zespołu. Już dzień po finałowym odcinku większość stacji radiowych w Polsce zaczęła grać utwór „Radio Hello”, który ku radości członków zespołu stał się hitem lata 2011, podbijając serca polskiej publiczności. Zespół nie spoczął jednak na laurach - pojawił się na prestiżowym Heineken Open'er Festival, gdzie został znakomicie przyjęty. Następnie wystąpił na 17. Przystanku Woodstock odbierając „Złotego Bączka”, czyli nagrodę za najlepszy koncert festiwalu w roku ubiegłym. Koncert ten został zarejestrowany i wydany 6 grudnia 2011 roku na płycie DVD, która wzbogaciła dyskografię zespołu.

Rok 2011 to również początek nowej drogi w historii grupy. Od tej pory każdy sezon wakacyjny upływa pod znakiem nieustannych podróży, koncertowania we wszystkich regionach Polski, jak i poza granicami kraju - w Wielkiej Brytanii, Irlandii, USA, Belgii, Czechach, we Włoszech, na Ukrainie, czy Litwie. Mimo ogromnej ilości występów, każdy z nich traktowany jest przez zespół wyjątkowo, przekazując publiczności wyjątkową energię. Intensywna działalność koncertowa nie przeszkadza jednak muzykom zespołu w tworzeniu i nagrywaniu nowych piosenek. Zaowocowało to powstaniem nowego materiału muzycznego, który już w listopadzie 2012 zapełnił płytę “Folkhorod” poprzedzoną przez dwa single - “Skrzydlate Ręce” i “Tak Smakuje Życie”. Płyta od kilku lat niezmiennie cieszy się ogromną popularnością, pokryła się potrójną platyną, a kolejne znajdujące się na niej piosenki, jak “Lili” i “Symetryczno-Liryczna”, królują w rozgłośniach radiowych. 

“Folkhorod” nie jest jednak ostatnim fonograficznym “dzieckiem” zespołu, jesienią 2014 roku w radiu można było usłyszeć piosenkę “Zbudujemy Dom”, która zapowiadała nowy album, nad którym pracowali muzycy. Na owoce ciężkiej pracy nie trzeba było długo czekać, gdyż już w lutym 2015 roku światło dzienne ujrzała “Paparanoja” - płyta, która niedługo po premierze uzyskała status złotej. Podobnie, jak “Folkhorod”, najnowsze wydawnictwo zespołu ENEJ pełne było melodyjnych, wpadających w ucho kompozycji, z których wiele od razu przypadło do gustu słuchaczom. Przykładem może być choćby “Kamień z napisem LOVE” bijący rekordy popularności w stacjach radiowych. 

Wyjątkowy charakter zespołu ENEJ, jego niezwykła energia, melodyjne kompozycje i bliski kontakt ze słuchaczem zostały wielokrotnie docenione, co zaowocowało nagrodami, które muzycy od lat dołączają do bogatej kolekcji. Należą do nich między innymi: nagrody główna i internetowa podczas konkursu SuperPremiery 2012, Największy Przebój Roku podczas TopTrendy Festiwal 2013, trzy nagrody Eska Music Awards, Super Jedynka w kategorii super zespół w 2015 roku oraz wielokrotnie przebój lata radia RMF FM.